Antykoncepcja hormonalna powoduje raka piersi

Z nowych badań duńskich naukowców wynika, że stosowanie antykoncepcji może spowodować wzrost zachorowań na raka piersi nawet o 38 procent.

Przez 11 lat badacze z Uniwersytetu w Kopenhadze analizowali wyniki 1,8 miliona duńskich kobiet poniżej 50 roku życia. Badania wskazują, że prawdopodobieństwo zachorowania na raka piersi zależy od tego, jak długo przyjmowano antykoncepcję. Dotyczy to różnego rodzaju antykoncepcji hormonalnej takiej jak pigułka, zastrzyki czy wkładka domaciczna.

Naukowcy zauważyli 9 – procentowy wzrost ryzyka zapadania na raka piersi przez kobiety, które przyjmowały środki antykoncepcyjne przez mniej niż rok. Jeśli stosowały antykoncepcję przez ponad 10 lat, prawdopodobieństwo choroby wzrastało o 38 proc.

New England Journal of Medicine podał, że u kobiet, które przez krótki czas stosowały hormonalne środki antykoncepcyjne ryzyko raka piersi znikało dość szybko po odstawieniu.

David Hunter, profesor epidemiologii i medycyny z the Nuffield Department of Population Health w Wielkiej Brytanii orzekł, że ryzyko jest pięciokrotnie wyższe u kobiet po 40-tym roku życia niż u kobiet w wieku 30 lat.

W ubiegłym roku inne duńskie badania wykazały silny związek między hormonalną antykoncepcją a depresją, szczególnie wśród nastolatków.

Ze względu na możliwość licznych powikłań, coraz więcej par decyduje się na naturalną metodę, która opiera się na obserwacji i świadomości swojej płodności.

 

JB
Źródło: aleteia.org

 

 

Program „Rodzina 500 plus” – pytania i odpowiedzi

Komu przysługuje świadczenie wychowawcze? Przysługuje małżeństwom, rodzicom samotnym i żyjącym w związkach nieformalnych, opiekunom prawnym lub faktycznym dziecka, do osiągnięcia przez dziecko 18 roku życia. Dziadkom również, – jeśli są opiekunami prawnymi i nie są rodziną zastępczą. Ustawa nie różnicuje dzieci adoptowanych i biologicznych – świadczenie przysługuje im na takich samych zasadach. W przypadku rodziców po rozwodzie świadczenie otrzyma ten rodzic, u którego dziecko mieszka i na utrzymaniu którego pozostaje. Rodziny mieszkające za granicą otrzymają świadczenie, jeśli w innym kraju nie pobierają podobnego. 500 zł na każde dziecko niezależnie od dochodu dostaną także rodziny zastępcze, rodzinne domy dziecka oraz placówki opiekuńczo wychowawcze typu rodzinnego.

Na jaki czas przysługuje świadczenie? Prawo do świadczenia jest ustalane na okres 1 roku – od 1 października do 30 września. Wnioski przyjmowane będą od 1 sierpnia danego roku. Wyjątkowo w pierwszym okresie obowiązywania programu okres wypłacania świadczenia będzie dłuższy: od kwietnia 2016 r. do 30 września 2017 r.

Wysokość świadczenia wychowawczego: 500 zł – cała suma trafia do osób uprawnionych, nie odprowadza się od niej podatków.

Czy jeżeli jesteśmy zadłużeni, komornik zabierze nam świadczenie? Świadczenie wychowawcze nie podlega ani egzekucji sądowej ani administracyjnej.

Czy spełniam kryterium dochodowe? Świadczenie wychowawcze na drugie i każde kolejne dziecko przysługuje niezależnie od dochodu. Próg dochodowy dotyczy wsparcia na pierwsze dziecko i wynosi 800 zł netto na osobę w rodzinie albo 1200 zł netto na osobę w rodzinie, w której wychowywane jest dziecko niepełnosprawne.

Które dziecko jest pierwsze w rozumieniu ustawy? Pierwsze dziecko, to najstarsze lub jedyne dziecko w rodzinie, w wieku do ukończenia 18 roku życia.

Mamy jedno dziecko i dochód na osobę przekracza 800 zł, po urodzeniu drugiego dziecka nasz dochód spadnie poniżej 800 zł, czy dostaniemy świadczenie na dwoje dzieci? Świadczenie będzie przysługiwało na dwoje dzieci, do ukończenia przez nie 18 roku życia.

Nasze pierwsze dziecko skończyło 18 lat ale nadal pozostaje na naszym utrzymaniu, czy dostaniemy świadczenie na drugie dziecko? Dziecko do 25 roku życia, jeśli mieszka z rodzicami, jest uwzględniane przy obliczaniu dochodu na osobę w rodzinie. Drugie dziecko otrzyma wsparcie, przy spełnieniu podstawowych kryteriów dochodowych.

Czy otrzymując świadczenie stracę prawa do innych dodatków? Nie, kwota 500 zł nie będzie wliczana do dochodów przy ustalaniu innych świadczeń (rodzinnego, alimentacyjnego, czy zasiłku z pomocy społecznej).

Jak otrzymać świadczenie? Konieczne jest złożenie wniosku drogą elektroniczną lub osobiście w urzędzie gminy miejsca zamieszkania, można go również wysłać pocztą. Wnioski można składać za pomocą portalu empatia.mrpips.gov.pl, PUE ZUS, ePUAP oraz poprzez bankowość elektroniczną. Wnioski złożone w ciągu pierwszych 3 miesięcy (od 1 kwietnia do 1 lipca 2016 r. ) spowodują, że rodzice dostaną wyrównanie wstecz. Formularze wniosków oraz innych wymaganych dokumentów są dostępne w gminach oraz w Internecie np. na stronie Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Ile kosztuje wniosek? UWAGA! Za pobranie i złożenie wniosku nie ma żadnych opłat, cała procedura jest bezpłatna i można w jej toku uzyskać bezpłatną pomoc. Przypadki wyłudzania pieniędzy za pomoc przy złożeniu wniosku należy zgłaszać Policji. Należy również zwrócić szczególną uwagę na bezpieczeństwo w Internecie i przekazywania informacji tylko poprzez bezpieczne i autoryzowane kanały elektroniczne.

Jakie dokumenty są potrzebne do złożenia wniosku?

Należy pamiętać, że gdy wnioskujemy o świadczenie na drugie lub kolejne dziecko, to nie musimy składać żadnych dodatkowych dokumentów, gdyż świadczenie nie jest w tym przypadku uzależnione od dochodów.

W przypadku składania wniosku na pierwsze lub jedyne dziecko, należy dołączyć do wniosku:

  1. Oświadczenia dokumentujące wysokość dochodu niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych-jeśli członkowie rodziny osiągają takie dochody;
  2. Oświadczenie o deklarowanych dochodach osiąganych przez osoby podlegające przepisom o zryczałtowanym podatku dochodowym, – jeśli członkowie rodziny osiągają takie dochody;
  3. Dokumenty potwierdzające utratę lub uzyskanie dochodu w przypadku zmiany sytuacji dochodowej;
  • w przypadku rolników: oświadczanie o wielkości gospodarstwa domowego;
  • w przypadku osoby samotnie wychowującej dziecko: dokumenty dotyczące zasądzonych alimentów;
  • w przypadku cudzoziemców: zezwolenia na pobyt i pracę w Polsce;
  • w przypadku rodziców adopcyjnych: dokumenty dotyczące przysposobienia;

Gmina ma prawo odbierać oświadczenia o prawdziwości i weryfikować poprawność oraz prawdziwość składanych w dokumentach informacji.

Kiedy otrzymam świadczenie? W okresie pierwszych trzech miesięcy od wejścia w życie ustawy (1 kwietnia – 1 lipca 2016 r.) gmina ma trzy miesiące na wypłatę świadczenia wychowawczego, licząc od dnia złożenia poprawnego i kompletnego wniosku. W przypadku wniosków złożonych po 1 lipca 2016 r. – do 10 dnia miesiąca włącznie – decyzja i wyplata za ten miesiąc nastąpi do końca tego miesiąca, po 10 dniu danego miesiąca – decyzja i wypłata nastąpi najpóźniej ostatniego dnia kolejnego miesiąca, z wyrównaniem za miesiąc, w którym wniosek został złożony.

Jak policzyć dochód? Konieczne jest zwrócenie się do organu właściwego (wójta, burmistrza, prezydenta miasta, właściwego ośrodka pomocy społecznej), który w indywidualnej sytuacji ustali sytuację dochodową i stwierdzi czy świadczenie wychowawcze przysługuje. Prawo do świadczenia wychowawczego na pierwszy okres ustala się na podstawie dochodu osiągniętego w roku kalendarzowym 2014.

Czy od dochodu można odliczyć alimenty płacone na dziecko? Kwoty alimentów są odliczane od dochodu.

Co z zasiłkiem rodzinnym, świadczeniem pielęgnacyjnym, alimentami i stypendium? Przy ustalaniu prawa do świadczenia wychowawczego na pierwsze lub jedyne dziecko uwzględnia się alimenty (wypłacane również z Funduszu Alimentacyjnego) oraz stypendia socjalne. Zasiłku rodzinnego oraz świadczenia pielęgnacyjnego nie wlicza się do dochodu.

Czy wydatki będą kontrolowane? W nadzwyczajnych sytuacjach, w przypadku sygnałów o marnotrawieniu świadczenia, u rodziny będzie mógł być przeprowadzony wywiad środowiskowy, aby ustalić sytuację danej rodziny. Gotówka może być zamieniona na pomoc rzeczową lub opłacanie usług.

Jak nastąpi wypłata? Przelewem na konto lub w gotówce.

Mam problem z wnioskiem, nie radzę sobie z jego wypełnieniem? Warto zasięgnąć informacji w urzędzie gminy swojego miejsca zamieszkania. Uruchomiono również numery infolinii, w Małopolsce to: 12 392 15 83 oraz 12 392 15 85

Gdzie w Krakowie mogę złożyć wniosek? Na terenie Krakowa wyznaczono następujące lokalizacje:

  • ul. Sachowicza 18, os. Zgody 2, ul. Wielicka 28a, ul. Powstania Warszwskiego 10, Plac Wszystkich Świętych 3-4, CH „Bonarka” ul Kamieńskiego 11 I piętro lok. G 26;
  • ponadto filie MOPS: os. Na Kozłówce 27, ul. Praska 53, ul. Józefińska 14, ul. Słowackiego 46, ul. Radzikowskiego 37, os. Szkolne 34;
  • samorządowe szkoły, przedszkola i żłobki;
  • drogą elektroniczną (Internet).

Nie przyznano mi pieniędzy, co mogę zrobić? Można odwołać się od decyzji odmawiającej przyznania świadczenia wychowawczego do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Jest na to 14 dni od otrzymania decyzji. Odwołanie można złożyć w siedzibie instytucji, która wydała decyzję omowną albo wysłać pocztą (dobrze jest zrobić to listem poleconym i zachować potwierdzenie wysłania). Złożenie takiego odwołania jest bezpłatne.

mgr Piotr Kurcz
PATRIUS
doradztwo prawne / mediacje
www.patrius.com.pl

Źródła:

Ustawa z dnia 11 lutego 2016 roku o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r. poz 195) Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 lutego 2016 r. w sprawie sposobu i trybu postępowań w sprawach o świadczenie wychowawcze (Dz. U. z 2016 r. poz. 214); Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity – Dz. U. z 2016 r. poz. 23). Stan prawny na 26.04.2016 r.

Oficjalne opracowania i wzory dostępne na stronie internetowej Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej https://www.mpips.gov.pl; https://www.obywatel.gov.pl;

Urząd Miasta Krakowa www.krakow.pl

Stan prawny: 26.04.2016 r.

Zastrzeżenie prawne: niniejsza ulotka nie zastępuje konsultacji indywidualnych koniecznych w przedmiotowej sprawie i ma charakter ogólnoinformacyjny.

Krytyczna analiza przesłanek dopuszczalności przerwania ciąży

Zmiana w materii przepisów chroniących życie człowieka jest konieczna dla prawidłowego funkcjonowania systemu prawnego ale przede wszystkim dla pokazania społeczeństwu kierunku rozwoju – ku pełnemu człowieczeństwu. Społeczeństwo winno podejmować działania zapobiegające w większym stopniu niż dotychczas wykluczeniu osób niepełnosprawnych, nie z żalu i litości nad ich losem ale przede wszystkim z powodu ich pełnej przynależności do rodzaju ludzkiego – pisze Piotr Kurcz, prawnik, ekspert Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Człowieka.

Wyciąg z ustawy:

USTAWA z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży

(…)

Art. 4a. 1.Przerwanie ciąży może być dokonane wyłącznie przez lekarza, w przypadku gdy:

1) ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej,

2) badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu,

3) zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego,

4) (utracił moc).

(…)

Należy krytycznie ocenić trzy przesłanki, w których ustawa dopuszcza przerwanie ciąży.

Pierwsza z nich – ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej, mogłaby być całkowicie wykreślona, gdyż do takiej sytuacji mógłby mieć zastosowanie kontratyp stanu wyższej konieczności opisany w Kodeksie Karnym w art. 26§2. W każdym wypadku zagrożenia życia kobiety i dziecka lekarz winien czuwać, aby ani jedno ani drugie dobro prawne – życie matki i dziecka nie ucierpiało – a dopiero w sytuacji wymagającej podjęcia ostatecznej decyzji mógłby, kierując się zasadami wiedzy sztuki medycznej, dokonać wyboru, jednego życia kosztem drugiego, dając szansę temu, które ma lepsze rokowania. Należy pamiętać, że z uwagi na ogromny postęp medycyny sytuacje tak krytyczne mogą wystąpić bardzo rzadko. Zastosowanie stanu wyższej konieczności pozwala spojrzeć na życie matki jak i życie dziecka jako na dwie wartości, tak samo doniosłe.

Przesłanka druga: badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, mówi o możliwości aborcji z tzw. względów eugenicznych. Jest to po pierwsze zapis wysoce nieprecyzyjny, gdyż nie ma wykazu chorób i przypadków, w jakich ta przesłanka mogłaby się aktualizować, ponadto w samej jego treści jest mowa jedynie o dużym prawdopodobieństwie upośledzenia albo choroby. Zatem powstaje pytanie, czy jedynie prawdopodobieństwo, nawet określane jako duże, choć nie jest to pewność, pozwala pozbawić życia człowieka w prenatalnej fazie rozwoju? Wreszcie zapis ten prowadzi do braku poszanowania godności człowieka – zarówno matki jak i dziecka. Można sobie wyobrazić sytuację, w której kobieta oczekuje potomstwa i zostaje poinformowana, że dziecko może urodzić się zdeformowane lub że umrze tuż po porodzie. Proponowanie kobiecie w takiej sytuacji przerwania ciąży jest nakładaniem na nią dodatkowego cierpienia, gdyż nie dość, że dowiaduje się o tym, że jej dziecko jest poważnie chore, to jeszcze nałożone zostaną na nią psychiczne obciążenia poaborcyjne. Taka sytuacja jest często dla kobiety i jej męża ciężarem ponad siły. Są potwierdzone przypadki par małżeńskich, które w takich sytuacjach zdecydowały, że przyjmą dziecko, pozwolą mu się urodzić. Śmierć dziecka z przyczyn naturalnych i pozwolenie na to, aby rodzice i rodzina przyjęły ten ból, opłakali go i przeszli przez niego stają się dla takich rodzin bardzo cenne, wpływają często na pogłębienie relacji małżeńskich i rodzinnych, gdyż od początku przyjmowana jest prawda o tym, że człowiekiem jest się od poczęcia i każde życie ma pełną wartość i godność. Całkowitą sprzecznością wydaje się być fakt, że państwo polskie z jednej strony prowadzi politykę niesienia pomocy osobom niepełnosprawnym i ich rodzinom, a z drugiej pozostawia otwarta drogę do tego, aby osoby chore i niepełnosprawne nie mogły się urodzić. W istocie ta przesłanka narusza podstawowe intuicje dotyczące człowieczeństwa i skłonności człowieka do pomocy słabszemu, do brania go w obronę. Narusza zarówno godność matki jak i dziecka.

Trzecia przesłanka – uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego, narusza nie tylko godność człowieka, ale również stoi w sprzeczności z funkcją gwarancyjną i ochronną prawa karnego. Mówimy na gruncie tego zapisu przykładowo o sytuacji, w której kobieta oskarża mężczyznę o gwałt i ten mężczyzna posiada w toczącym się postępowaniu status podejrzanego. Zatem mężczyznę tego do momentu stwierdzania jego winy, chroni zasada konstytucyjna domniemania niewinności (art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Przez cały czas toczącego się postępowania jego strony mogą korzystać ze wszelkich środków prawem dozwolonych dla obrony swoich praw i dochodzenia roszczeń. Tymczasem jeden podmiot w tego typu sprawach jest pozbawiony ochrony i jest mu odbierane jego podstawowe prawo, jakim jest prawo do życia. Znów wydaje się być chybionym argumentem ten, mówiący o tym, że przepis ten ma za zadanie przynieść ulgę kobiecie dotkniętej traumatycznym doświadczeniem gwałtu, w praktyce może być zupełnie inaczej, gdyż patrząc na sprawę w prawdzie o życiu człowieka, prędzej czy później kobieta zorientuje się, że to dziecko poczęte w wyniku gwałtu było niewinne. Niezrozumiała z punktu widzenia medycznego jest granica – 12 tydzień ciąży – po przekroczeniu której nie można skorzystać z tej przesłanki. Cała władza w tej materii została oddana w ręce prokuratora, który ma wydać zaświadczenie o owym uzasadnionym podejrzeniu popełnienia czynu zabronionego. Można wyobrazić sobie sytuację, w której akt oskarżenia nie utrzyma się przed sądem i podejrzany – oskarżony zostanie uznany za niewinnego. Ustawodawca jednak milczy o tym, że dziecko już wówczas może być pozbawione życia.

Wniosek:

Zmiana w materii przepisów chroniących życie człowieka jest konieczna dla prawidłowego funkcjonowania systemu prawnego ale przede wszystkim dla pokazania społeczeństwu kierunku rozwoju – ku pełnemu człowieczeństwu. Każda decyzja kobiety zdrowej o dokonaniu przerwania ciąży bierze się z opuszczenia, cierpienia, samotności, pozostawania w trudnej sytuacji. Społeczeństwo winno podejmować działania zapobiegające w większym stopniu niż dotychczas wykluczeniu osób niepełnosprawnych, nie z żalu i litości nad ich losem ale przede wszystkim z powodu ich pełnej przynależności do rodzaju ludzkiego, pomimo kalectwa. Należy podejmować wysiłki na promowanie kultury życia i docenianie matek oczekujących potomstwa. To zadanie wydaje się problemem palącym również z punktu widzenia dramatycznych statystyk demograficznych dotyczących obecnie polski.

O kulturę życia winni zadbać również mężczyźni, którzy nawet zanim staną się ojcami powinni przyjmować pełną odpowiedzialność za swoje życie i promować postawy odpowiedzialności w życiu społecznym.

 

Piotr Kurcz, magister nauk prawnych

Irena Konieczna – cała dla życia

Irena Konieczna – cała dla życia (20:01)

Stanisława Leszczyńska – Matka matek

Stanisława Leszczyńska – Matka matek (19:22)