W 60-tą rocznicę narzucenia Polsce zbrodniczej ustawy aborcyjnej
27 kwietnia 1956 roku – w warunkach ostrego terroru – narzucono Polsce ustawę dopuszczającą zabijanie nienarodzonych dzieci. Zniewolony Sejm – „wybrany” jeszcze za życia ludobójcy Józefa Stalina w 1952 roku – przegłosował ustawę zezwalającą na praktycznie nieograniczone przerywanie ciąży – zabijanie poczętych dzieci.
W ten sposób komuniści polscy, drogą ustawy państwowej, zrealizowali dyrektywę komunistycznego zbrodniarza W. I. Lenina, w której domagał się „bezwarunkowego zniesienia wszystkich ustaw ścigających sztuczne poronienia”. Lenin był pierwszym europejskim przywódcą, który zalegalizował zbrodnię aborcji. Miało to miejsce w Związku Sowieckim w listopadzie 1920 roku.
Przez długie lata PRL-u komunistyczna cenzura blokowała naukową, medyczną prawdę o życiu człowieka przed narodzeniem, o procedurze aborcji, o katastrofalnych wręcz psychicznych i fizycznych skutkach aborcji dla kobiety. Komunistyczne służby specjalne, sądy i ówczesna administracja na różne sposoby – łącznie z zamykaniem w więzieniach – prześladowały tych, którzy odważnie bronili życia nienarodzonych dzieci.
Dopiero 7 stycznia 1993 roku, w nowych warunkach politycznych, Sejm RP anulował aborcyjną ustawę i przyjął prawo chroniące życie poczętych dzieci, niestety z trzema tzw. wyjątkami.
Postkomuniści odzyskawszy pełnię władzy ustawodawczej: większość w Sejmie i Senacie, a prezydentem był wówczas A. Kwaśniewski, szybko – 20 listopada 1996 roku – przywrócili legalizację aborcji praktycznie „na żądanie”, czyli – poprzez ustawę państwową – zrealizowali ponownie wytyczną W. I. Lenina. Dopiero Trybunał Konstytucyjny, decyzją z dnia 28 maja 1997 roku, przywrócił poczętym dzieciom prawną ochronę życia.
Przez całe dziesięciolecia PRL-u komunistyczna cenzura uniemożliwiała przekazanie ogółowi społeczeństwa uzasadnienia prawa do życia i definicji aborcji:
Życie człowieka zaczyna się w momencie poczęcia. To fakt naukowy, niepodważalny i tak oczywisty, że podawany w podręcznikach do V klasy szkoły podstawowej. Jeżeli życie człowieka zaczyna się w momencie poczęcia, to przerwanie tego życia, zniszczenie go obojętne w jaki sposób, obojętne jaką metodą, obojętne czy po tygodniu, jednym miesiącu, trzech lub siedmiu po poczęciu, będzie zawsze zniszczeniem życia człowieka, czyli mówiąc krótko – zabójstwem. Żadne stanowione przez parlament prawo nie może „zezwalać” na bezkarne zabijanie absolutnie niewinnych i skrajnie bezbronnych ludzi – poczętych dzieci.
Aborcja to zniszczenie – różnymi metodami – życia człowieka w okresie od poczęcia do urodzenia. Dodajmy, że nienarodzone dziecko już od drugiego miesiąca życia w łonie matki reaguje na bodźce zewnętrzne, odczuwa ból, a jest zabijane bez żadnego znieczulenia.
Moje szczególne zdziwienie budzą obecnie ponawiane próby środowisk lewicowych i feministycznych ponownej legalizacji aborcji „na żądanie” czyli zrealizowania poprzez ustawę państwową wytycznej komunistycznego zbrodniarza W. I. Lenina.
Mimo wszystko pragnę ten „List otwarty” do aktualnych przywódców SLD zakończyć optymistycznie. Mam nadzieję, że w SLD znajdują się działacze, którzy we współczesnej Polsce odrzucą zbrodniczą dyrektywę sowieckiego dyktatora i uznają ogólnoludzki, ponadwyznaniowy imperatyw etyczny: nie wolno zabijać absolutnie niewinnych i bezbronnych ludzi: także poczętych, nienarodzonych dzieci.
SLD potrafiło się wyzwolić z doktrynerstwa marksistowsko-leninowskiego w dziedzinie ekonomii. Przez całe dziesięciolecia studiowano, nauczano niedorzeczności „ekonomii marksistowsko-leninowskiej”. Dzisiaj nikt odpowiedzialny z kręgów SLD nie promuje ekonomicznych „wskazań” Lenina, Marksa czy Engelsa.
Czas najwyższy odrzucić zbrodniczą dyrektywę W. I. Lenina w odniesieniu do aborcji.
dr inż. Antoni Zięba
prezes Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka
Kraków, 27 kwietnia 2016 r.