O eutanazję mogą wystąpić niepełnosprawni fizycznie i umysłowo, zdrowe osoby samotne i starsze, nawet dzieci – w Belgii i Holandii nie stanowi to problemu. W Wielkiej Brytanii pewnej matce udało się uzyskać decyzję sądu zezwalającą na zabicie jej dwunastoletniej córki.

Fitzmaurice urodziła się niewidoma, z wodogłowiem, zapaleniem opon mózgowych i posocznicą. Nie była w stanie chodzić, mówić, samodzielnie jeść ani pić. Przebywała na stałe w londyńskim szpitalu Great Ormand Street, gdzie pozostawała pod całodobową opieką medyczną.

„Moja córka nie jest już moją córką, pozostała z niej tylko skorupa”; „w jej oczach nie ma już światła” – Charlotte Wise przekonywała sąd. Przyznano jej prawo zakończenia życia dziecka, ustanawiając tym samym precedens, jako że po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii zezwolono na eutanazję osoby nie cierpiącej na nieuleczalną chorobę oraz niezależnej od maszyn podtrzymujących życie.

Decyzja sędziego oparta była na „braku jakości życia” dziewczynki, w związku z czym pozbawiono ją pożywienia i wody – dziecko umierało potwornie bolesną śmiercią przez kilka dni. Odwodnienie prowadzi do wewnętrznego zanieczyszczenia i w konsekwencji zatrucia organizmu, jako że przestają pracować nerki; zmniejsza się też objętość mózgu, wszystkie tkanki powoli wysychają. Śmierć głodowa niesie ze sobą potworny ból, możliwość wystąpienia krwotoków, wrzodów i konwulsji żołądka, gęsta wydzielina w układzie oddechowym może zatkać płuca. Jest to niewyobrażalnie bolesny sposób pozbawienia kogoś życia.

Procedura weterynaryjna zakłada uśpienie zwierzęcia przed podaniem śmiertelnej dawki trucizny, za to dziecko zostaje zagłodzone na prośbę własnej matki. Co więcej, jest to precedensowa decyzja sądu, która w przyszłości może stać się podstawą odniesienia dla innych spraw.

Źródło: www.lifenews.com/2014/10/29/mother-wins-case-to-kill-her-disabled-daughter/