Śmierć dziecka w stadium prenatalnym jest głębokim wstrząsem dla rodziców, którzy oczekiwali jego narodzin. Traumę niepowodzenia położniczego potęgują często przyjmowane przez środowisko postawy dezaprobaty dla organizacji publicznego i religijnego pogrzebu zmarłego dziecka oraz kontestacji żałoby rodziców, przeżywanej po jego stracie w okresie prenatalnym równie intensywnie jak po śmierci narodzonego już członka rodziny. Przypadający 15. października Dzień Dziecka Utraconego, jest szczególną okazją celebrowania przez rodziny pamięci o zmarłych przed narodzeniem dzieciach, którym rodzice z różnorakich powodów, bardzo często od nich niezależnych, nie mogli sprawić pochówku. Jest to również dzień pamięci o dzieciach tych rodziców, którzy dobrowolnie odstąpili od organizacji pogrzebu, a ich krótkie prenatalne życie przez kolejne lata starali się zatrzeć w pamięci rodziny. W tym dniu wspominane są wreszcie dziesiątki bezimiennych dzieci, tracące życie w procederze aborcji. W ramach obchodów Dnia Dziecka Utraconego w wielu miastach Polski odbywają się zbiorowe pogrzeby ciał dzieci zmarłych na skutek niepowodzeń prokreacyjnych oraz poronień sztucznych. Zbiorowe pochówku są pilną koniecznością uczynienia przez społeczność lokalną zadość moralnej powinności godziwego pogrzebania ciała ludzkiego, świadomie zaniedbanej przez rodziców bądź niemożliwej do wypełniania przez osieroconych, z uwagi na liczne przeszkody formalne oraz często nieprzychylne postawy personelu medycznego, nie informującego rodziców o przysługujących im uprawnieniach socjalnych, w tym także prawie do pogrzebu. Pochówki te niewątpliwie stanowią zauważalne świadectwo, budzącej się powoli świadomości społecznej o godności osobowej dziecka, rozwijającego się i nierzadko przedwcześnie umierającego w łonie matki, dlatego z całą starannością powinny być kontynuowane i wprowadzane w miejscowościach, w których jeszcze nie są organizowane. Tym niemniej nie mogą zwolnić rodziców od obowiązku pogrzebu dziecka we własnym zakresie. Dziecko należy bowiem do rodziny i to przede wszystkim na rodzicach spoczywa powinność moralna organizacji pochówku dziecka zgodnie z rytuałem pogrzebowym przynależnym zmarłej osobie ludzkiej. Przesłanie Dnia Dziecka Utraconego mieści się w czterech słowach kluczach: 1. pamięć o dzieciach, które już odeszły; 2. szacunek dla szczątek i zwłok dzieci oczekujących pochówku bez względu na wiek ciąży, w którym doszło do straty; 3. odpowiedzialność rodziców za wypełnienie powinności moralnej sprawienia własnemu dziecku indywidualnego pogrzebu; 4. empatia środowiska względem rodziców, pragnących jawnie przeżywać żałobę po zmarłym dziecku i godne pochować jego ciało. Jest to zatem przesłanie nadziei, budujące kulturę życia.

Więcej informacji o pogrzebie dziecka poronionego:
www.pro-life.pl/potrzebujesz-pomocy/strata-dziecka-nienarodzonego

PG